Urodził się, jako trzecie dziecko z czworga dzieci, 1 stycznia 1863 roku w domu rodzinnym przy ulicy Oudinot 20, w 7 dzielnicy Paryża. Był potomkiem francuskiej gałęzi włoskiego rodu de Fredych, której protoplastą był szambelan Ludwika XI, Pierze de Fredy sieur de la Motte. Drugi człon nazwiska został przyjęty od nazwy należących do rodziny, od 1577 r. dóbr Coubertin, położonych trzy mile od Wersalu. Edukację szkolną pobierał w jezuickim Liceum św. Ignacego, przy ulicy de Madrid w Paryżu. 21 października podjął studia w Szkole Nauk Politycznych, które ukończył 25 września 1885 r. Ostatecznie uzyskał trzy bakalaureaty: nauk humanistycznych (1880), nauk ścisłych (1881) i prawa (1885). Jednakże pogłębienie wiedzy czy też dążenie do ukończenia edukacji akademickiej w pełnej formie nie było celem młodego barona. Krótkim epizodem był w międzyczasie jego pobyt w słynnej wojskowej szkole Saint-Cyr, z której zrezygnował bezpośrednio po zakwalifikowaniu się. Wyraźnie kariera, wojskowa czy polityczna, która tradycyjnie podążała arystokracja francuska, nie odpowiadała mu.

W swoich zainteresowaniach kieruje się głosem powołania. Pragnie dokonać dzieła reformy systemu kształcenia i wychowania młodzieży francuskiej. W szranki pedagogiczne wkracza już w 1887 r. Interesuje go wszystko, co wiąże się z systemem kształcenia i wychowania młodzieży. Za główną wadę obowiązującego systemu szkolnego uważał encyklopedyzm, przeładowanie programu nauczania faktami mało znaczącymi, brak ładu w formalnej strukturze oświaty i szkolnictwa oraz nowoczesnej koncepcji programowej. Koncentrując swoją uwagę głównie na szkole średniej, której program - zdaniem Coubertina - przeładowany był wiadomościami bezużytecznymi, werbalnymi, opartymi na metodzie pamięciowej co powodowało, że charakteryzował ją schematyzm, nuda i jednostronna dbałość o rozwój intelektualny, postulował nasycenie jej działalności sztuką i wychowaniem estetycznym. Wynikiem tych przemyśleń stał się artykuł, Przeciążenie (Le surmenag) zamieszczony w "Le Fraçais", o konieczności reformy edukacji francuskiej.

Jednakże nie te problemy stały się głównym obszarem jego działalności reformatorskiej, ale zagadnienia aktywności ruchowej młodzieży. Zmiana ta dokonała się czasie podróży do Anglii w latach 1883 - 1887, gdzie zainteresował się angielskim systemem wychowania fizycznego młodzieży, głównie osiągnięciami Thomasa Arnolda i jego poglądem na rolę wychowawczą gier sportowych. Ogłosił szereg prac poświęconych problemom wychowania ze szczególnym uwzględnieniem form ruchowych. Ideą jego było odrodzenie Francji przez nowe wychowanie, którego czołowym zadaniem miało być wzmaganie tężyzny fizycznej młodej generacji. Dewizą różnokierunkowej działalności Pierre de Coubertina było: rebronzer la France par le sport - zahartować Francję przez sport. Włącza się aktywnie w działalność utworzonej w 1885 r. federacji francuskich związków sportowych, która wkrótce przyjmuje nazwę Unii Francuskich Stowarzyszeń Atletycznych (Union des Sociétés Françaises de Sport Athlétiques - USFSA), której zostaje sekretarzem generalnym. Pod auspicjami federacji od roku 1890 był wydawany miesięcznik "Revue Athletique" redagowany przez Pierre de Coubertina.

W 1889 i w 1893 roku Pierre de Coubertin podróżował do USA i Kanady. Tą ostatnią odbył jako osoba prywatna, natomiast za pierwszym razem był oficjalnym przedstawicielem rządu francuskiego i legitymował się instrukcją nakazującą mu zbadanie amerykańskich szkół i uniwersytetów. Podróż w 1889 r. obfitowała w liczne konferencje i wystąpienia, podczas których przedstawiał wielokrotnie swoje koncepcje wychowania fizycznego, pedagogiki sportu i idei olimpijskiej, zyskując za oceanem, gdzie istniały bogate tradycje sportowe, wielu zwolenników swoich poglądów. W czasie tych podróży utrzymywał bliskie kontakty z W.M. Solanem profesorem Uniwersytetu w Princetown oraz prof. A. Whitem, Eliotem i Galmanem. Tych czterech akademików wprowadziło barona w wychowawcze idee rozwijane w systemie wyższego szkolnictwa amerykańskiego. Wizytował prestiżowe uniwersytety: Boston, New York, Chicago, New Haven, Ithaca, Washington D. C., jak również mniej głośne ośrodki: Amherst, Lehigh, Madison, Ann Arbot i Charlottesville.

Wizytując amerykańskie uniwersytety Coubertin był szczególnie pod wrażeniem różnorodnych form aktywności sportowej organizowanej tam przez samych studentów. W Princetown jak i na innych amerykańskich uniwersytetach Coubertin stał się świadkiem szerokiej edukacyjnej roli, jaką sport odgrywa w życiu studentów. Pod wpływem tych doświadczeń Coubertin przekonał się do roli, jaką odgrywa sport w procesie przygotowania młodych ludzi do podjęcia odpowiedzialnych obowiązków zawodowych. Uznał, że sport i jego organizowanie dostarcza studentom możliwość rozwijania cech charakteru i umiejętności niezbędnych w ich przyszłej karierze zawodowej na wysokich urzędach publicznych. Coubertin przyjął forsowany na uniwersytetach amerykańskich pogląd, że poprzez organizowanie własnej sportowej aktywności studenci uczą się zasad demokracji, a w trakcie rywalizacji sportowej rozwijane są takie cechy ich charakteru jak: uczciwość, wytrwałość, lojalność i sprawiedliwość. Z uwagi na to, że sport przygotowuje do przyszłego życia zawodowego to, dużo bardziej właściwe jest organizowanie zajęć sportowych w przypadku studentów niż dzieci i dorosłych. To właśnie dla ludzi w tym wieku Coubertin planował wskrzeszenie igrzysk olimpijskich.

Coubertin zetknął się z popularnym w Stanach Zjednoczonych masowym sportem widowiskowym. Podziwiał rozmach, zasady organizacyjne, siłę oddziaływania, ogromne zainteresowanie oraz emocje, jaki może wywołać spektakl sportowy.

Ważnym źródłem inspiracji Coubertina stają się jego podróże do Grecji, do świeżo odkopanej, przez niemieckiego archeologa Ernesta Curtinsa, starożytnej Olimpii. Tam w ruinach świątyni Zeusa Olimpijskiego, Świątyni Hery, stadionu olimpijskiego, w otoczeniu krajobrazów arkadyjskich, dojrzewa jego idea wznowienia igrzysk olimpijskich. W 1894 r. w Atenach, w towarzystwie literackim Parnas prezentuje wizję nowoczesnych igrzysk olimpijskich.

W 1892 roku zaproponował na Sorbonie wznowienie igrzysk olimpijskich, lecz uczestnicy kongresu, którzy byli zaproszeni w celu uczczenia rocznicy Unii Francuskich Stowarzyszeń Atletycznych (Union des Societes Françaises de Sport Athletiques - USFSA) nie zbyt entuzjastycznie przyjęli tę propozycję. Niemniej członkowie Unii w roku następnym (1893) powołali komisję ds. przygotowania kongresu sportowego, na którym miano podjąć odpowiednie decyzje. W skład komisji weszli: P. de Coubertin, jako przedstawiciel kongresu na kontynent europejski, C. Herbert, sekretarz Amatorskiego Zrzeszenia Atletycznego (Amateur Athletic Association) na terenie Imperium Brytyjskiego oraz W.M. Sloane, Profesor uniwersytetu w Pirinceton (USA), sekretarz takiego zrzeszenia w Ameryce. Komisja odbyła dwie narady (w New Yorku - 1893, i w Londynie - 1894) i postanowiła zwołać w dniach 16 - 24 czerwca 1894 roku Międzynarodowy Kongres Sportowy.

Kongres stał się miejscem wskrzeszenia nowożytnych igrzysk sportowych, których datę odbycia wyznaczono na rok 1896, rok ustanowienia Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego oraz amatorskich zasad olimpijskiego współzawodnictwa sportowego.