W ostatnich kilkunastu latach gra w piłkę siatkową, stała się ogromnie popularną dyscypliną sportu, zarówno na świecie, jak i w Polsce. Profesjonalne kluby i zespoły stwarzają spektakularne widowiska sportowe podziwiane przez wielotysięczną widownię. Dynamika rozwoju gry spowodowała , że najlepsze zawodniczki muszą być poddawane coraz większym obciążeniom treningowym. Istotnego znaczenia nabiera wysokość ciała zawodniczek, szybkość działania procesów analityczno-decyzyjnych oraz szybkość z jaką siatkarka atakuje piłkę i przemieszcza się po boisku a także siła mięśni kończyn dolnych i górnych. Najlepsze światowe zespoły (Brazylia, USA, Rosja) ewaluowały w kierunku skrócenia czasu trwania rozgrywanych akcji, na niekorzyść działań związanych z obroną mocnego, dynamicznego ataku. Konsekwencją tego jest między innymi poprawa skoczności zawodniczek oraz siły górnych partii mięśni, dzięki czemu mogą one atakować skuteczniej. Prowadzono liczne badania (Bosco C. 1987, Conlee, R., Robinson, K., McGown, C., Fisher, A., Dalsky, G. 1982, 10(2), Dyba, W. 1982, Vittasalo, J.T.; Rusko, H.; Pajala, O.; Rahkila, P.; Ahila, M.; Montonen, H. 1987, Voigh, H-F. y De Marees, H. 1985), w których siatkarki poddawano szczegółowym analizom dotyczących struktury morfologicznej organizmu oraz osiąganej wysokości wyskoku i mocy. Kaneko i współ. (1983) stwierdzili, że określony skład włókien mięśniowych sportowca wpływa na kształtowanie mocy. Sportowcy z wysokim poziomem włókien mięśniowych szybkokurczących się (FT) są zdolni do rozwijania większej mocy. Potwierdzają to badania Wilsona i wsp. (1993), w których autorzy także odnosili się do adaptacji nerwowej, czyli aktywacji jednostki motorycznej, jej synchronizacji i specyfiki wzorca ruchowego, która wpływa na moc mięśniową.

Badania specyfiki gry (zagrywki, wyskoku do ataku i bloku, zbicia piłki, dynamicznych działań w obronie) pokazały, że wytwarzana, w trakcie wysiłku meczowego, energia zależy głównie od pojemności i sprawności procesów beztlenowych. Jednak spotkania niejednokrotnie trwają do dwóch i pół godziny, dlatego też wykorzystywane są komponenty tlenowe. Fox i Mathews (Sawula, 1991) stwierdzili, że gracze w 90% uzyskują energię ze źródeł beztlenowych a 10% z tlenowych. Jednakże najnowsze ich badania sugerują, że podczas wysiłku meczowego około 50% pochodzi ze źródeł tlenowych, 50% z beztlenowych, w tym 10% mleczanowych i 40% niemleczanowych. Mecze rozgrywane na najwyższym poziomie mistrzostwa sportowego charakteryzują się głównie krótkim czasem trwania akcji oraz wysoką intensywnością wysiłku, przeplataną stosunkowo długimi przerwami odpoczynkowymi. Według badań autorów poszczególne akcje trwały od 2,2 do 50 s a przerwy pomiędzy akacjami wynosiły od ok.5.5 do 12 s. Badania Grządziela (2000) wskazują, że rozpiętość meczów zawiera się w przedziale od 45 min. do maksymalnie 140-150 min. Poszczególne sety są krótkie i wahają się w granicach 12-18 min ( z wyjątkiem 5 seta , którego czas nie przekracza 10-12 min.). Takie warunki gry sprawiają, że poziom stężenia mleczanu w mięśniach nie jest wysoki. Badania przeprowadzone przez Kunstlingera (1987), które wykonano na ośmiu zawodniczkach z tej samej drużyny podczas dwóch meczów niemieckiej ligi siatkówki, potwierdzają, że stężenie mleczanu we krwi uzyskane zaraz po zakończeniu obu meczów wyniosły między 2.54 ± 1.21 mmol/l a 2.61± 0.67 mmol/l. Należy jednak podkreślić, że siatkarki muszą charakteryzować się znacznym poziomem osiąganej mocy, która w czasie wysiłku meczowego ma zasadniczy wpływ na końcowy sukces meczu.